Stroperig

De Turing Nationale Gedichtenwedstrijd

Is het de honing waar ik op af blijf komen, die valse belofte van erkenning? Het geval loopt vaak stroperig zijn jaarlijkse rondje. Toch bracht het goeds voor enkelen. Ook voor mij. Het is een tombola zegt men, je moet geluk hebben. Nu ik vanuit mijn raam de mist over de vroege polder zie trekken, weet ik het weer. Het gedicht waarmee ik de afgelopen vier edities persoonlijk de hoogste ogen gooide, schreef ik op een ochtend als deze. De elfde plaats behaalde ik er mee in de tweede editie. Net geen top tien, maar ik mocht een wiebelstoel innemen op het podium. Eén editie belandde er geen gedicht van mij in de top honderd, wat ik vreemd vond, aangezien mijn gedichten die eerder wel door de selectie kwamen minder sterk waren. Door de jaren heen ga je immers beter schrijven, althans, dat is de bedoeling als je het dichten serieus neemt. Nu, de vijfde editie van de Turing is aangebroken, ik heb dit jaar drie gedichten ingezonden. Ben benieuwd wat het dit jaar brengt en duizenden met mij. De honing ruikt zoet, en als je een hap krijgt, hoe zal dan de nasmaak zijn?

DE VREEMDE EEND

Ik ruik de appels aan draadjes.
Er is wiegend blad.
dat is buiten.

Het open raam speelt,
met zijn scharnieren.
De hond onder tafel zucht.

En dat alles merk ik.

Het is vroeg.
De zon dampt in mist.
In mijn schijnbaar goed leven.

Want zegt men;
het is lang niet slecht.
Maar het is ook niet mooi, zeg ik.

Ik ben niet men. Ik ben niet men.